Historia miejsca
Stary Refektarz
Refektarz, czyli dawna klasztorna jadalnia. Wrocławski klasztor istnieje od 1226 roku, a poszczególne części były rozbudowywane i podlegały zmianom na przestrzeni wieków. I tak – powstanie sali Refektarza jest datowane na ok. 1724 rok.
Dziś – Refektarz jest miejscem spotkań i koncertów. Pełen sztuki i symboliki.
W XVIII wieku, w dobie baroku, klasztor przeszedł gruntowną przebudowę. Wtedy też powstał refektarz, który do dziś zachwyca swoim bogactwem i pięknem. Budowa trwała od 1724 roku do 1726 roku z fundacji przeora Humberta Dubeliusa.
Refektarz Dominikanów to prawdziwa barokowa perła. Zachwyca bogatą dekoracją stiukową i malarską, która pokrywa sklepienie i ściany. Głównym motywem dekoracji są sceny biblijne, alegorie cnót i postacie świętych. W centralnym punkcie znajduje się imponujący plafon z przedstawieniem Nieba i czterech Ewangelistów.
W latach 1901-1903, Refektarz Dominikanów przeszedł wielką przebudowę, która nadała mu obecny kształt. Było to związane z budową monumentalnej Poczty Paczkowej zaraz obok klasztoru.
W czasie remontu dachu odkryliśmy, że dachówki na Refektarzu pochodzą z podwrocławskiej fabryki w Pogalewie. Choć zakład ten już dziś nie istnieje to obok do dziś powstają cegły i wybory ceramiczne.
O Refektarzu w 1927
Artykuł we wrocławskiej gazecie z 1927 roku o Refektarzu w Poczcie Paczkowej i jego historii.
List, który uratował Refektarz
List, który uratował Refektarz w 1897 roku. Napisany przez Śląskie Towarzystwo Patriotyczne do Księcia Hatzfeldt-Trachenberg, Nadprezydenta Prowincji Śląskiej.
z listu, który zmienił historię refektarza
Chociaż refektarz jest dziś mocno oszpecony, [...] a nawet został podzielony wbudowaną ścianą na dwie części, piękno obiektu rzuca się w oczy nawet najprostszym umysłom...
piórem klasztornego historyka
Historia Starego Refektarza
krótko o refektarzu
Stary Refektarz jest jedyną pozostałością dawnych zabudowań klasztornych, które zostały częściowo rozebrane po kasacie klasztorów śląskich w 1811 roku przez króla Prus, Fryderyka Wilhelma III, a ich pozostała część uległa rozbiórce w 1923 roku. Refektarz letni klasztoru powstał w 1724 roku z fundacji Humberta Dubeliusa, przeora wrocławskiego konwentu dominikanów.
Pierwotnie refektarz stanowił pomieszczenie na parterze trzykondygnacyjnego wschodniego skrzydła założenia klasztornego. Obecna forma neobarokowego budynku, nakrytego mansardowym dachem, pochodzi z początku XX wieku. Wyjątek stanowi wnętrze refektarza – zachowane w kształcie z 1. połowy XVIII wieku i poddane jedynie pracom konserwatorskim i restauratorskim w latach 20. i 60. XX wieku.
Wnętrze refektarza posiada bogatą dekorację sztukatorską o motywach figuralnych i ornamentalnych. Na szczególną uwagę zasługuje krucyfiks na ścianie południowej, reliefowe popiersia apostołów na pilastrach, putta personifikujące cnoty i występki, a także alegorie czterech pór roku. Warto również zwrócić uwagę na ornamenty, charakterystyczne dla tzw. stylu regencji, które szczelnie wypełniają powierzchnię sklepienia.
Dekorację uzupełniają trzy plafony z alegorycznymi malowidłami, które zostały zamalowane po kasacie klasztoru i odtworzone dopiero w latach 20. XX wieku. Autorstwo pierwotnej dekoracji freskowej, zrealizowanej w 1725 roku, jest przypisywane Ignazowi Depée. Ważnym elementem wystroju refektarza jest również ozdobny lawaterz, wykonany z szarego marmuru śląskiego, w którego górnej części umieszczono herb Zakonu Kaznodziejskiego.
Wystrój Starego Refektarza charakteryzuje się złożonym i nietypowym programem ikonograficznym, w którym wyeksponowano treści moralistyczne, eschatologiczne i ekspiacyjne. Wymowę ideową uzupełniają wątki odnoszące się do posłannictwa dominikanów i pochwały życia zakonnego.
W mediach
Mówią o nas..
historia refektarza
Opowieści o Starym Refektarzu - Lavabo
